رسمی که نداریم

امروز داشتم به این فکر میکردم که چی می شد اگه این رسم خمس و زکات بین تمام ملت های دنیا همه گیر میشد و همه ی انسان ها، فارق از مسائل اعتقادی و مذهبیشون به این موضوع اهتمام داشتن.
به نظر من این کار بزرگ کاملا شدنیه و اصلا دور از انتظار نیست. مگه قراره هرکی میخواد یه مقدار از مالش رو در اختیار دیگران قرار بده، به دین و مذهب خاصی اعتقاد داشته باشه؟ البته همین الان هم خیلی از مردم در سرتاسر دنیا هستن که به این کار (کمک به دیگران) اهتمام دارن. اما خیلی بهتر میشد اگه این کارِ خیر تبدیل به یه عُرف همگانی میشد.

فکرش رو بکنید:
اگه این اتفاق میفتاد; دیگه گرسنگی علت مرگ هیچ انسانی نمیشد.
دیگه هیچ پدری شرمنده ی زن و بچه اش نمیشد.
دیگه هیچ دختری برده ی سکس نمیشد.
دیگه پول دغدغه ی انسانها نمیشد و پول رو دلیل خوشبختی نمیدیدیم.
شهرهامون آباد و آبادتر میشدن.
و هزاران اتفاق خوب دیگه، که فکر کردن بهشون واقعا لذت بخشه برای من.

یعنی این همه اتفاق خوب، ارزشش رو نداره؟
ارزشش رو نداره که یه مقدار خیلی خیلی خیلی کوچک، از خودگذشتگی نشون بدیم؟
شاید واقعا ارزشش رو نداره و این منم که یکم جوگیر شدم.

خدایا; آخر و عاقبت ما مردمان بی رحم به کجا میرسه؟

رفیقِ ما رو باش !

رفیقی که وقتی میخوایش، نیست; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیقی که از راه رفتن با رفیقش خجالت میکشه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیقی که خودشو بالاتر از تو میبینه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیقی که دوست داره دَمپَرِ از ما بهترون باشه; همون بهتر که هیچوقت نباشه.

رفیق، همون بهتر که هیچوقت نیستی.

---

پانوشت:

1- بعضیا رو باید ولشون کنی.

2- بعضیا رو حتی نباید نگاهشون کنی.

3- بعضیا رو اصلا نباید بهشون فکر کنی.